myślę o Lorce

Oczywiście wiem, że to pewnie głupie i mało prawdopodobne życiowo, ale od kilku dni regularnie myślę o Lorce, tak ogólnie ociera się o mnie myśl o nim. Nikt o tym nie wie, w sumie niby czemu ktoś miałby wiedzieć, nie mówię o Lorce ani nawet o tym, że jest wyjątkowy dla mnie, ani o tym, że mimo to nie umiem żadnego z jego wierszy na pamięć, bo tylko do nich stale zaglądam. Z cynizmem wyobrażam sobie jak nagle ni z tego ni z owego rzucam "Wiecie, myślę ostatnio dużo o Lorce" i prawie od razu czuję jak pełzają po mnie spojrzenia wyrażające dezaprobatę dla mojego mądrowania się i nadęcia, ostatecznie i tak wszyscy mieliby to gdzieś. Tymczasem jednak myślę o nim; na ścianie mam obraz Salvadora Dali i patrząc na niego nigdy nie myślę o Dalim, ale właśnie o tym, że Lorka tak strasznie kochał Dalego i że już nikt o tym nie pamięta, że cała ta miłość, która poznaczyła wiersze Lorki została zapomniana i zatarta. Całe to paskudne rozczarowanie, z którym został później i z którym umierał samotny i pobity. Zawsze jednak rozpaczliwie piękny jest ten Lorka w całym swoim życiu i we wszystkim, co po nim zostało, i kiedy patrzy na mnie ze starych zdjęć, to naprawdę na mnie patrzy i mam poczucie, że się widzimy i zauważamy. Myślę ostatnio o Lorce...

"Pieśń jesienna" 

Dzisiaj odczuwam w mym sercu

gwiazd lekkie drżenie, lecz droga

zatraca się w duszy mgieł,

gubi się w gęstych obłokach.

Światło podcina mi skrzydła,

a smutków mych ból i rozpacz

zanurza moje wspomnienia

A wszystkie róże są białe,

tak białe, jak moja rozpacz,

i nie dlatego są białe,

że to śnieg na nich

na nich pozostał

Dawniej mieniły się tęczą.

Lecz i na duszę śnieg opadł.

Strzępy scen dawnych i pieszczot

śnieg duszy zdołał

zdołał zachować

ukryte w ludzkiej pamięci

światłach lub w cieniu i mrokach.

Czy kiedyś śmierć nas zabierze,

stopnieją śniegi? Czy po nas

przyjdzie śnieg inny lub innych

róż doskonalszych aromat?

Czy pokój będzie nam dany,

jak Chrystus nam prorokował?

Czy tę zagadkę odwieczną

ktoś kiedyś rozwiązać zdoła?

A jeśli miłość nas zwodzi?

Kto życie da nam zachować,

jeżeli zmierzch nas zanurzy

w prawdziwą świadomość

świadomość Dobra,

którego, być może, nie ma,

i Zła, co tętni koło nas?

Jeżeli zgaśnie nadzieja,

a wieża Babel ogromna

powstanie, czy drogi Ziemi

rozjaśni jakaś pochodnia?

Co z poetami, jeżeli

śmierć tylko śmiercią jest zgoła?

Co czeka sprawy uśpione,

o których każdy zapomniał?

O słońce wszystkich nadziei!

Księżycu! Wodo klarowna!

O czyste serce dziecinne!

O duszo kamieni szorstka!

Dzisiaj odczuwam w mym sercu,

jak drży gwiazd jasność ulotna,

i białe są kwiaty róż,

tak białe, jak moja rozpacz