Polska w brudnym zaułku

pojechałam do Wrocławia, i już, chodzę sobie po mieście, po brudnych kamienicznych podwórkach, czasami nie ma tam nic, czasami coś jest, czasami boję się trochę, ale chodzę, patrzę, szukam, robię wszystko, żeby się nie zgubić i na jednej ścianie znalazłam Polskę, i nie wiem nawet, czy to street art, bo w sumie rzeźba przestrzenna, zwyczajnie jakoś nie wiem, ale... no jest w tym coś, zwłaszcza teraz, w tych czasach, w tym momencie, w tych wydarzeniach, które są, stałam aż zaczęły przemakać mi buty

sama przyszła (Youth - Daughter)

piosenka, która sama przypełzła do mnie nie wiem skąd, ale w jednej chwili, od pierwszych słów i dźwięków mnie opętała, i co? i pętelka, słucham, chodzę w jej rytm, dawno już tak nie było, że coś przyszło i zmieniło mi rytm kroków i rytm myśli, być może chodzi o moje ostatnie przewrażliwienie...i o to, że nie mogę jakoś przestać się w nim pogrążać, trochę to praca, trochę wiadomo - inne rzeczy, trochę to ja sama, oczywiście; więc po prostu słucham jak opętana piosenki o katastrofie, której się obawiam, jak przedapokaliptyczne czujne zwierzę, no właśnie na to wychodzi

I jeśli oddychacie, to szczęściarze z was
bo większość z nas rzęzi zniszczonymi płucami.
Wzniecamy ogień w naszych wnętrzach dla zabawy,
kolekcjonując imiona kochanków, z którymi nam nie wyszło.
Kochanków, z którymi nam nie wyszło. (...)

I jeśli krwawicie, to szczęściarze z was
bo większość z naszych uczuć jest martwa i zapomniana
Wzniecamy ogień w naszych wnętrzach dla zabawy,
Kolekcjonując zdjęcia z powodzi, która zatopiła nasz dom.
Powodzi, która go zniszczyła. (...)

I jeśli jesteś zakochany, to jesteś szczęściarzem,
bo większość z nas jest przez kogoś rozgoryczona.
Wzniecając ogień w naszych wnętrzach dla zabawy
aby odciągnąć nasze serca od wiecznej tęsknoty za nimi,
lecz ja zawsze będę za nim tęsknić.(...)

ciche "wow" (S. Twardoch "Król")

czytając, myślałam ciągle, że "Drach" podobał mi się bardziej, nadal tak myślę, nie zmienia to faktu, że "Król" do powieść bardzo dobra, oczywiście jak zawsze ma ona genialne tło historyczne (koniec XX-lecia), świetną psychologię postaci, budowaną każdym słowem, wspomnieniem, decyzją, jest też mroczna metafizyka czyhająca poza rzeczywistością, być może tę powieść wyróżnia z utworów Twardocha po prostu to, że jest ona w sumie przede wszystkim o jednym człowieku i o tym, jak go przemieliło życie, a nie o losach rodziny, ludzkości czy świata w ogóle, tutaj najważniejsza jest jedna osoba, jej los, jej decyzje, jej emocje, postać, w której można się zakochać, której cierpieniem można się zachwycić, można je czuć, jest to powieść zaskakująca, niby grająca realistyczną konwencją, w którą jednak powoli pisarz wplata serię zaskoczeń, mistykę, gorzki posmak krwi i śmierci, której na kartkach tej opowieści nie brak, miłość, nienawiść, tysiąc skomplikowanych, ale niesamowicie wiarygodnych  relacji, czytałam ją długo, ale też zapamiętam na długo, "Król" to mocna rzecz, nawet jeśli globalnie wydaje się to najsłabsza z powieści Twardocha, to i tak jest to bardzo mocne, dobre, robi wrażenie jako obraz i nie można tego nie przeżywać, ja przeżywam, patrzę na skończoną powieść i mam ciche, niepodważalne "wow..."

S. Twardoch "Król"

S. Twardoch "Król"

a w Koninie bez zmian

jestem zdezorientowana i zagubiona, emocjonalnie jest to dla mnie czas bardzo skomplikowany i z trudem ocalam w nim swoją równowagę, ledwo łapię swój zwykły balans, więc co? więc pojechałam do mojej Stwórczyni, pojechałam do domu, bo dom zawsze jest tam, gdzie czeka na nas matka, przyniosło mi to pewną odmianę, pozwoliło złapać dystans, pogadałyśmy jak kobiety, matka i córka, ale także po prostu kobiety, towarzystwo mojej matki zawsze sprawia, że cała moja miękkość wypływa na powierzchnię i chce mi się tylko siedzieć i płakać, jak wtedy gdy byłam mała, siedziałam i ryczałam prawie bez powodu, ona nigdy nie wiedziała do końca czemu, ale i tak mnie przytulała i to wiele naprawiało, teraz nie płaczę, od dawna, nie wiem nawet dlaczego, teraz też nie płakałam, może to z powodu obecności Małej Mi, udaje przy niej zawsze najdzielniejszą z dzielnych, ale jakoś jest mi lepiej, mama się zawsze mną opiekuje, niby tego nie potrzebuję, ale i tak to przecież miło, jakoś mnie to roztkliwia, siedzimy zatem w Koninie trochę, może nie umrę, może się tu jakoś uratuję; byłam zupełnie zaskoczona tym, że dworzec PKP nie zmienił się wcale, pomalowali go z zewnątrz, ale środek jest ten sam [to trochę jak ja w sumie], odbyłam podróż do kilku nastoletnich wspomnień... śmieszna rzecz, jakie sceny pamięta się po latach, jakieś beznadziejne siedzenia, i wyczekiwania na pociąg, bo Poznań, bo studia, spotykanie się z Leszkiem, który był dla mnie za świetny, ale i tak mnie chciał, ciągłe wyjazdy do moich licheńskich znajomych, niekończące się rozmowy z Michałem i ciężkie spojrzenia jego matki gdzieś po drodze, tysiąc przesiadek w drodze do szkoły muzycznej, bieganie przez tory do Kaśki latem.... tysiące slajdów, w większości fajnych

wieczorem w dworku oraz wyrazy niechęci

wyjazdowa impreza nauczycielska, towarzystwo przetrzebione, bo grypa, dworek, bardzo ładny, rzekłabym dworek - ekskluzywny, pyszne jedzenie, dyskretni kelnerzy, zastawy, światła, dekoracje, piękne miejsce, Dwór w Kolesinie, gdyby nie to, że zajechaliśmy tam nocą przeszłabym się po okolicy badać teren, a tak utknęłam na sali zdaje się balowej i w sumie co? aaa, no jeszcze był DJ, pełen nieproporcjonelnie dużego względem reszty ucztujących entuzjazmu, taki Spidi Gonzales na ekstasy, starał się w każdym razie, a ja po raz kolejny przekonałam się, że zabawy w grupie i podnoszenie rączek i nóżek na komendę to czynność, która mnie przerasta, no nie dałam rady, schowałam się z kieliszkiem wina za stołem i starałam się być obecna, ale odpływałam myślami, być może nawet wyszłam na gbura, bardzo być może, podobało mi się stłumione światło, i jego połyskiwanie, dzięki niemu wszystko wyglądało jak film, jakby było nierealistyczne i przydarzało się komuś innemu - dziwny wieczór, nie żeby coś się stało, po prostu ja czułam się przedziwnie

*****

ktoś ostatnio wysyła mi komentarze do postów, które jak sadzę w zmierzeniu mają mnie zranić albo co najmniej urazić, strasznie złą kobietą jestem w tych komentach, każde moje słowo zostaje użyte przeciwko mnie, jest to więc jak sądzę, jakaś rzecz osobista, stąd też łatwo się domyślić, kto jest ich autorem, pozdrawiam go zatem serdecznie i ze smutkiem;

odstrasza mnie strach

osobność jest bezpieczna i ciężko się z nią rozstać, odstrasza mnie od tego gestu sam strach, przecież nasze ludzkie historie nie kończą się dobrze, kończą się stratą, kończą się rozstaniem, wszystkie bez wyjątku kończą się mniej lub bardziej definitywnym NIE, paraliżuje mnie zatem czysto potencjalna możliwość żalu, sama obawa jak bardzo mógłby mnie on spopielić - kiedyś, jakoś, skradam się nie dowierzając własnym krokom, nierzadko nie ufając samej sobie, rozglądam się czujnie jak więcej niż zdziczałe zwierzę, jestem sama sobą zaskoczona, że aż tak, że jestem aż taka, że taka się stałam; dziś moja koleżanka, starsza znacznie ode mnie (a rzeczywiście mam zwyczaj uważnie słuchać starszych kobiet) mimochodem wciągnęła mnie w osobistą rozmowę, zaczęło się od jej wnuków, a skończyło na zaskoczeniu w stylu, "jak to możliwe, że ty nikogo nie masz? naprawdę? powinnaś mieć, człowiek nie jest stworzony do życia w samotności", Anka oczywiście ma rację, być może to dlatego wykręciłam się sianem od dalszej rozmowy - nie mam czasu, nie umiem, nie chcę, takie tam.... przede wszystkim nie mam czasu, bo praca, bo Mała Mi, wiadomo, czas - mój ulubiony wykręt, ale tak naprawdę chodzi tylko o nieufność i strach, bo przecież poznałam ciekawego mężczyznę i co? i nic, i wszystko, oprócz wzajemnej fascynacji widzę między nami czujność i niepokój, asekuracyjny rozsądek i chodzenie po krawędziach, całkiem blisko, ale byle nie za blisko, odstrasza mnie strach produkowany przez nas oboje każdego dnia i nie wiem, co z nim zrobić, więc nie robię nic, strach wymienia się przecież tylko na strach, a zaufanie na zaufanie, jestem idealistą, który nie sięga do własnych przeświadczeń, a przecież... no właśnie, a przecież....

musisz przestać

jestem zagubiona ostatnio, pogadałam więc z Silk, która jak zawsze zimą jest kompletnie niechętna do współpracy, ale... zrobiła dla mnie wyjątek, opowiedziałam jej wszystko, zwłaszcza to, czego nie da się do końca wyrazić wprost, nie da się zracjonalizować, całe to mojej wewnętrzne przeświadczenie, moje poczucie emocjonalnego dysonansu, z którym borykam się od kilku dni, strzepując go z siebie jak kurz, rzecz w tym, że nie mogę dłużej udawać, że tego dysonansu nie ma, coś jest nie tak, jest jakaś odmiana, która coraz mocniej mnie uwiera, która mnie przestrzega, Silk spojrzała na mnie, tak jak to ona, zawsze wiem wówczas, że mnie naprawdę widzi i powiedziała tylko: - Dość, musisz przestać, musisz się zatrzymać - a ja wiem, że ma rację, po prostu musiał mi to ktoś powiedzieć, czasami jednak trudno jest przestać, a mimo to.... znam się na tym przecież, zatem dzięki Silk

notatki, które pozostały

mam na biurku taki mały notesik, tzn. na biurku w szkole, i czasami kiedyś, ktoś mi tam coś cichaczem pisał, uczniowie coś skrobali, teraz już tego nie robią, ta grupa ludzi od tej podprogowej korespondencji rozpierzchła się, ale notesik nadal sobie leży, dziś go przejrzałam, z uśmiechem i sentymentem, znalazłam trochę wygłupów, strzępy tekstów ze szkolnego teatru i inne... głupotki, jakoś mnie to rozczuliło, raz nawet zarechotałam (smile if you masturbate, jasne) - łobuzy, łotry, szakale, wielu z nich bardzo mi brak, kiedy odchodzą w świat, zostają mi po nich głupie żarty i kawałki wspomnień, czasami zdjęcia, mam dziś jak widać dzień na sentymenty

tysiąc porzuconych rękawiczek (dziecięca, malutka, szara)

cieniutka szara rękawiczka, która może ogrzać dziecięce dłonie chyba tylko bardzo umownie i trochę na niby, spojrzałam na nią i po raz tysięczny poczułam żal, że nie mam więcej dzieci i że już nie będę ich miała, szkoda; strasznie smutna ta szara rękawiczka, strasznie, rozlał mi się ten smutek po myślach na chwilę, a w oddali idą sobie ludzie i nic nie wiedzą o tym wszystkim, i nie muszą wiedzieć, i może nawet nie powinni, w końcu każdy z nich ma swój osobny żal do niesienia gdzieś po świecie, być może znacznie cięższy niż jedna szara rękawiczka

odrobinę kiczowata bajka o kocie i zegarku

osobiście uważam, że mnie poniosło, to miała być baśń o miłości, ale najwyraźniej jestem w tym zagadnieniu nieprawdopodobnie słaba, mam więc wrażenie pewnej kiczowatości i taniego sentymentalizmu, ale z drugiej strony, mam też jakąś tam słabość do tej bajki, wybaczam jej wszelkie niedociągnięcia, bo pamiętam z jakich myśli ona wyrosła, no tak, to pewnie dlatego

Kot i zegarek

„Opowiem ci o wszystkim w innym życiu,

kiedy oboje będziemy kotami”(„Vanilla sky”)

--------------------------------------------------------------------------------------

Tymczasem raz na miliony niedookreślonych lat kociego życia, świat i cała jego uśpiona metafizyka podają nam na tacy to, czego w niewypowiedziany sposób pragnęliśmy, nie umiejąc tego nazwać.

Dłoń, a w niej ukryty podarunek.

--------------------------------------------------------------------------------------

                A więc był kot i był zegarek. Kot był sympatycznym dziwakiem, a zegarek cenną pamiątką po dawno zapomnianych ludziach i wydarzeniach. Kot wygrzebał zegarek w sklepie z lekko i mocno używanymi starociami, zobaczył go i po prostu wiedział, że właśnie ten zegarek będzie dla niego idealny, rzecz sama w sobie zaskakująca, ponieważ kot nigdy wcześniej w ogóle nie chciał mieć zegarka, był bowiem stworzeniem mocno osadzonym w przestrzeni, lecz z dużą nonszalancją podchodzącym do czasu. Zatem kot i zegarek. Obaj mieli swoje tajemnice i należeli do siebie nawzajem, kot posiadał zegarek, a zegarek posiadał kota. Obaj byli chodzącą niedoskonałością i być może nikt inny nie chciałby być ich posiadaczem, a być może trzymali się razem z powodu prawdziwej sympatii, tego nikt nie wiedział i po prawdzie nikogo to aż tak znowu mocno nie obchodziło.

                Zatem... cóż było z nimi nie tak? Zacznijmy od kota…. Po pierwsze kot nie mruczał, wcale, kot tylko nucił. Drobiazg w sumie. Ale ludzie zasypiali i tańczyli, słysząc te kocie melodie. Po drugie kot był pokrętnym estetą, dostrzegającym piękno tam, gdzie nie widział go nikt i w dodatku od wielu lat pozostawał więźniem tanich sentymentów, jego dom przypominał więc muzeum rzeczy osobliwych, w którym jednak panował histeryczny wręcz porządek. Co do sekretów…. (w końcu każdy jakieś ma) kot należał kiedyś do wszechmocnej czarownicy, co więcej - należał do niej przez setki lat i czuł każdą z tych setek w swoich starych kościach, podobnie jak całą czarną i białą magię, która przylgnęła do niego w międzyczasie. Oczywiście kot nie mówił o tym nikomu, bo żył w czasach, gdy czarownice spotykano tylko w bajkach, a choć opinia dziwaka mu nie przeszkadzała, to nie chciał być uznany za szaleńca, wiedział bowiem, że w takich razach ludzie bywają nad wraz upierdliwi. Mało kto znał tego kota i mało kto mógł przypuszczać, że pod jego błyszczącym okiem w kolorze jadeitu i jedwabistą sierścią kot nosi wyjątkowo starą duszę, duszę która miała tysiąc lat, i pod ciężarem tej duszy także trzeszczały kocie kości. Ale i o tym kot nie mówił nikomu, bo któż dziś wierzy w duszę? (cóż to za bzdury z tą duszą, cóż to za wyświechtane metafory?! – kot domyślał się reakcji świata, lecz sam wiedział na pewno, że dusze istnieją, w swej życzliwej wyrozumiałości rozumiał jednak, że łatwiej i wygodniej jest nie wierzyć w duszę, bo dusza to wielka odpowiedzialność, kto by tego chciał tak w życiu, na co dzień?).  Kot w ogóle mówił mało, a może tylko rzadko mówił naprawdę, ale i tak wszyscy chętnie tańczyli do nuconych przez niego melodii, zachwycali się zbieranymi przez niego osobliwościami, głaskali jego błyszczącą sierść. Jak ty to robisz kocie? Jak umiesz zobaczyć, wyszukać wyjątkowość i osobliwość nawet w garstce popiołu? Jak stwarzasz wokół siebie swoje melodie, które podrywają ludzi do życia lub usypiają do snu? Skąd płyną twoje piosenki? Zanuć coś dla nas? To był długi dzień i idzie zmierzch, zanuć… Kot milczał i nucił, nikt nie znał tego kota.

                I pewnego dnia kot znalazł zegarek, którego nigdy nie chciał mieć, a który od razu wydał mu się szczególnie ważny i piękny. Przez całą niekończącą się sekundę w stercie rzeczy używanych kot widział tylko zegarek, jakby (wszech)świat na chwilę zniknął i się unieważnił, ale ta chwila wystarczyła, by kot zapragnął zegarka i od razu zabrał go ze sklepu. Pasowali do siebie. Ekscentryczny, tajemniczy kot i pamiątkowy zegarek, lekko dziwny zegarek…, bo niby precyzyjny mechanizm, niby racjonalny odmierzacz czasu bez cienia wątpliwości, bez wahań, cyk, cyk, cyk, w dodatku był ze złota, piękny rzemieślniczy wyrób, wręcz dzieło sztuki, które wyszło spod czułej i uważnej ręki jakiegoś wyjątkowo zdolnego jubilera…. Niby, ale czas przykrył złoto patyną (bo czas nie zna litości), a niezliczone wypadki życiowe obtłukły zegarek na jego obrzeżach, przysporzyły mu nieusuwalnych pęknięć, no i w dodatku zegarek nie był aż taki precyzyjny, jak można by tego oczekiwać, na pewno nie był taki zawsze. Były bowiem dni, gdy zegarek biegł i gonił czas, szybko liczył sekundy, wirowały w nim odległe gwiazdy i galaktyki, zegarek stawał się wirem pędzącego czasu, gotowym rytmicznym tykaniem wchłonąć kosmos, minutnik nabierał tempa sekundnika, wskazówka godzinowa śmigała w tempie minutowej, zegarek miewał takie dni, gdy pędził, nie oglądając się na nic i na nikogo, kot zaś cierpliwie i czujnie wyczekiwał aż zegarkowi minie szaleńcze przyspieszenie i ono mijało, precyzja stawał się precyzją, czas wracał w utarte koleiny… a przecież były też inne dni. Dni, w których zegarek odmawiał wszystkiego i zatapiał się wiecznym trwaniu, spowalniał tak bardzo, że miał tygodniowe, miesięczne czasami opóźnienia względem czasu rzeczywistego, względem prawdziwego świata, i płynęły wskazówki zegarka przez gęstą jak zupa przestrzeń, wolniej można było już tylko stać. Kot czule gładził zegarkową tarczę i przeczekiwał rozwleczony czas, i znów wszystko wracało do normy, dzięki cierpliwości kota. Być może ktoś inny wyrzuciłby tak kapryśny zegarek, ale kot był ekscentrykiem i zegarek po prostu go zachwycał, nikt nie mógł przekonać kota o niefunkcjonalności zegarka.

- Po co ci to to? - mawiano.

- To najpiękniejszy zegarek jak miałem - mówił kot. - Nie znacie się.

- Ależ on niczego nie mierzy!!

- Nieprawda, zawsze coś mierzy. Mierzy czas, który trwa gdzieś indziej dla kogoś innego; czas, który już przeminął lub który dopiero nastąpi, to magia, a nie usterka – uśmiechał się kot tajemniczo.

- Ale jest popękany, uszkodzony, nawet tego złota już nie widać prawie….

- Jest świetny, po prostu trzeba to zobaczyć, trzeba umieć patrzeć – upierał się kot.

- Kocie porąbańcu, daj go chociaż do naprawy!

- Po co? – szczerze zdziwił się kot. - On świetnie działa, a przecież jak coś działa, to nie naprawiamy…

- Ale on nie działa!!!! – (dlaczego ludziom „życzliwym” tak bardzo brak cierpliwości?)

- Ależ działa, działa, po prostu inaczej niż inne zegarki… jest jedyny taki i jest mój – tak uporczywe przywiązanie kota do zegarka upewniało wszystkich o tym, że kot jest postacią prawdziwie ekscentryczną, niektórych to irytowało, innych  urzekało, jeszcze inni mieli to gdzieś, wiadomo.

--------------------------------------------------------------------------------------

                I co dalej? Co może wyrosnąć z instynktownych przywiązań i przynależności?

                Zgubili się – kot i zegarek, gdzieś w tłoku innych wydarzeń,  po prostu zgubili się. Nie bardzo wiadomo, jak do tego doszło, ludzie, okoliczności, tłumy, przypadek i los, gra tysiąca okoliczności. Zegarek skurczył się w sobie, zachrzęściły trybiki, sprężynki, zatrzeszczały boleśnie śrubki, nowe pęknięcie wykwitło na tarczy zegarka. Nagle i zaskakująco zegarek zatęsknił do dziwactw i niezgrabności kota, do jego dziwnych melodii, które stabilizowały cały kosmos, do cierpliwego smutku w tajemniczych oczach kota. „Gdzie jesteś kocie? Wracaj…” – wracaj, wracaj, wracaj, tykał zegarek bez nadziei, że zostanie usłyszany, bo przecież tykanie to bardzo cichy dźwięk….  Czas mijał, wraca, wracaj, wracaj…. Proszę. I wtedy (i może to czary, a może przypadek? tego nie wie nikt poza kotem, a on o tym nigdy nikomu nie powie, bo nie ma takiego zwyczaju) znikąd pojawił się kot, dotknął zegarka i pogładził jego tarczę, mówiąc:

- Widzę i słyszę twoją duszę cały czas, jak przecieka przez palce moich myśli.

- A ja przez szczeliny swoich tykań widzę twoją – odpowiedział zegarek – czemu ma tysiąc lat? Jak to możliwe?

- To niemożliwe – odpowiedział kot z uśmiechem – i nie da się tego wyjaśnić.

- Wróciłeś po mnie? – spytał zegarek.

- Wróciłem, bo mnie zawołałeś – wyjaśnił kot.

                I już, i to wszystko. I żyli razem wystarczająco długo i byli szczęśliwi w najlepszy z możliwych dla nich sposobów. Resztę opowiem innym razem, w innym życiu, kiedy oboje będziemy kotami.

K.H. sp. z o.o.

opowieść o wkraczaniu w pustkę i o zmianach ("Pustelnik")

To jest moja ulubiona opowieść, chyba najmłodsza, może to dlatego? podobno najmłodsze dziecko kocha się najbardziej. Starałam się jej nigdzie nie zgubić, długo była dla mnie ważna, nadal trochę jest.

Pustelnik

„Zważ, podróżniku, bo nie znajdziesz drogi,

a jedynie ślady wiatru na morzu”. (A. Machado)

                Moja pamięć się skrada, cicho przypełza, jak pozornie oswojone zwierzątko i nachalnie wskakuje mi na kolana. Tak ma. I na przykład teraz… gdy oglądam reportaż z kolejnej cudzej katastrofy, w rozlanej ropie szarpią się ptaki i foki - ktoś je ratuje, szoruje z uporczywą cierpliwością, ktoś tylko filmuje powolne konanie, poczernione truchło, rachunki zysków i strat, wyrazy żalu, protesty ekologów, próby doczyszczeń… wszystko według stałego scenariusza - i właśnie teraz, teraz, teraz, ja tylko oglądam, ale już mnie tam zupełnie nie ma, nawet w powierzchownym współczuciu widza, który przywyka, który to widział już wiele razy wcześniej, nie ma mnie tam, patrzę pustym spojrzeniem na obrzydliwy dramatyzm relacji, a przecież odchodzę gdzieś indziej. W tym właśnie „indziej” przypominam sobie, że czasami samotność wymyka się i nagle nie ma ram, nie ma granic ani końca, bo przelewa się w samą siebie i pochłania przestrzeń z zaskakującą skutecznością. Czarna ropna maź na białych mewich skrzydłach, na obłych ciałach fok, otulająca gęstym ciepłem i bezpieczeństwem, być może trochę cię zabija, być może trochę cię ratuje - nie wiadomo, nigdy tego nie wiadomo tak od razu, a takie nigdy to bywa bardzo, bardzo długo. I pamiętam już tylko Edka, pokracznego faceta o urodzie marabuta i ten dzień, kiedy zatrzaskując drzwi powiedział:

- Nie potrzebuję nikogo i nie mogę przestać – były to ostatnie z jego ostatnich słów.

----------------------------------------------------------------

                Edek był brzydki. Była to jednakże trywialna brzydota pozbawiona wszelkiego wyrafinowania i oryginalności. Niczym i dla nikogo się nie wyróżniał, z twarzy przypominał… nikogo, po prostu nikogo. Dzięki temu płynnie i lekko wtapiał się w tło złożone z szarych blokowisk i obdrapanych murów. Bure strąki włosów w nieustannym nieładzie, blada ziemista cera, wodnisty odcień oczu, grube rysy wycięte przypadkiem przez roztargnionego boga rzeczy zwykłych w przypadkowo kopniętym kartoflu… Taki tam Edek. Mimo to polubiłam Edka przewrotną sympatią, która płynęła z tysięcy dostarczanych mi przez niego zaskoczeń oraz mojej wdzięczności za każde z nich, nauczyłam się też go zauważać i zazdrościć mu, bardzo.

             - Zobacz, jak światło pięknie przechodzi przez tego misia Haribo na chodniku… -  tak zagadnął mnie po raz pierwszy, przypadkiem, nie oderwał nawet oczu od pękniętej płyty chodnika, w załomie której leżał pomarańczowy żelek w kształcie niedźwiadka. – Zobacz, zobacz koniecznie…. – Chwilę staliśmy wtedy razem nad porzuconym Haribo, mały zachwyt małego życia dzielony w dodatku na dwa. Moment minął, Edek spojrzał na mnie zaskoczony i spłoszony, jakby obudził się rano obok kogoś obcego w obcym łóżku, uśmiechnął się przepraszająco, wbił ręce w kieszenie i poczłapał gdzieś indziej.

                Kilka dni później spotkałam go wpatrzonego w ścianę. Rzecz absurdalna, tym bardziej że  ściana była… brudna, popękana, było na niej nic w niczym. Człowiek zawsze wygląda jakby go ukarano, gdy stoi twarzą do ściany, bo nie ma na to prostszego wyjaśnienia. Przystanęłam obok.

- Zobacz, tu jest twarz kobiety i ona płacze, ale tak ładnie płacze, zobacz, zobacz… - zamamrotał Edek. Czy mam skłamać, że zauważyłam to, co on widział? Po prawdzie: nie zauważyłam, ale zatrzymałam się z powodu jego zauważenia. Dla mnie to była tylko szara, zniszczona ściana na zapomnianym blokowisku, dla niego - kobieta we łzach i chciałam w tym uczestniczyć, chciałam zobaczyć, nawet jeśli było to zupełnie niemożliwe.

– Mieszkam tu w tym domu co ty, wiesz? – spytał nagle.

- Tak, wiem – odpowiedziałam, chociaż oczywiście nie zdawałam sobie sprawy, że był moim sąsiadem.

- To dobrze – powiedział, nie patrząc na mnie i odpełzł do innych spraw, a ja zauważyłam go wtedy naprawdę po raz pierwszy.

            Mijały dni, szara miejska wiosna zaświergotała wróblami i rachityczną roślinnością blokowisk. Edek włóczył się po okolicy i pokruszonymi paznokciami grubopalcych rąk obdrapywał ławki obłażące płatami z tandetnej farby. Metodyczna, bezsensowna cierpliwość czy głupowaty wandalizm? Nikt nie zwracał na to uwagi, a Edek codziennie skubał te ławki, dogrzebując się ich dna, czyli przegniłego rozłażącego się pod jego dotykiem drewna. Po kilku dniach po prostu musiałam go spytać, musiałam wiedzieć, o co chodzi, po co to wszystko.

- Edek, co ty do cholery robisz?

- Szukam.

- Czego? Jak rany palce ci już krwawią! Zostaw to paskudztwo! – schwyciłam go za przegub, zastygł i spojrzał na mnie zdziwiony, znowu tym samym nieobecnym spojrzeniem kogoś, kto jeszcze przed chwilą był gdzieś indziej z kimś innym, a teraz nagle wybrudzono go ze snu.

- Puść… – wymruczał, przepraszającym gestem wyswobodził swoją wielką dłoń i wrócił to obdrapywania ławki. – Spójrz, pod każdą skórą są inne skóry, nie widzisz? i nie ma jednego koloru, jest tylko brak i rozpad, w których wirują zapomniane galaktyki, zobacz, sama zobacz….

                Pochyliłam się nad obdrapanym do dna fragmentem ławki. Drewniane słoje zawirowały mi w oczach i przez krótki moment gotowa byłam przysiąc, że każdy z nich kręcił się powoli wokół własnej osi i świecił stłumionym, odległym światłem. Uciekłam, trochę wtedy uciekłam i nigdy już nie spytałam Edka o te poobdzierane ławki. Nie radzę sobie z mistycyzmem, który atakuje mnie w środku dnia.

----------------------------------------------------------------------------------

                Obudził mnie hałas. Nocą, w wieżowcu dźwięki niosą się tak, jakby pochodziły zewsząd, nie sposób wskazać, co znaczą i skąd się biorą, nie widomo, czym są ani nawet czy rzeczywiście istnieją. Podskórne nocne życie wieżowców, wielki sekret pomruków i drgań, nagłych wrzasków, na wpół zrozumiałych szeptów i westchnień, które niosą się wraz z  buczeniem rur i sapaniem kaloryferów. Dla mnie wszystko to szumi niepokojem, którego nie rozumiem, ale który czuję prawie zawsze, instynktownym niepokojem zwierzęcia uwięzionego w ciemności nocy w swojej małej klatce tuż obok innych zwierząt, których jednak nie widać ani nie czuć, choć wiesz, że są, słyszysz ich oddechy. Nigdy nie wychodzę śledzić tych nocnych dźwięków, prawie nigdy, bo wtedy, ten jeden jedyny raz wyszłam, coś było inaczej, zagrała mi jakaś nowa nuta w codziennej symfonii, nowa melodia, ciche stukane do moich drzwi, bardziej drapanie, chrobot głodnej myszy lub niecierpliwych palców. Przyłożyłam ucho do drzwi:

- Chodź, no chodź już, chodź…. – mruczące namawianie z drugiej strony moich drzwi, tak ciche, że mogło być złudzeniem. – Chodź szybko…, szybciej, chodź… - zastygłam i szczelniej otuliłam się kocem, byłam mała i słaba, w jednej chwili dokładnie taka - krucha, jakby szept zza drzwi mógł mnie zgnieść. A mimo to po chwili wahania otworzyłam drzwi. W półmroku korytarza zobaczyłam pustkę, nikogo nie było, nikogo i niczego prócz drobnego świecącego na fioletowo punktu w głębi korytarza. Czy mogłam tam nie iść? Mogłam. Ale chciałam iść, zamknęłam drzwi i boso, drobnymi krokami wspięta na placach szłam do fioletowego ognika. Dopiero tuż przed nim zauważyłam, że ktoś tam był, ktoś stał w ciszy wpatrzony w mdłe światełko, które unosiło się nad jego wyciągniętą dłonią. Edek, oczywiście.

- Wreszcie jesteś… Zobacz, co znalazłem.

- Jak to znalazłeś? Co to w ogóle jest? – szeptałam, bo i on szeptał. Fioletowe światełko unosiło się między nami, płonęło stłumionym blaskiem odległej planety, przyjrzałam mu się: doskonała, wolno wirująca kula, wewnętrzny blask, po prostu wisiała w powietrzu, a ja chciałam jej dotknąć.

- Światło w ciemności, bardzo potrzebne, czasami.

- Ale jak…. To jest naprawdę?

- Przyszło i jest, jest naprawdę – tak powiedział Edek, a ja od razu mu uwierzyłam, bo strasznie chciałam, żeby to światło istniało, właśnie tutaj, w zapomnianym, nieusuwalnie brudnym korytarzu wieżowca, którego szaro-bury mrok nie opuszczał nawet za dnia.

- Od dawna je masz? – spytałam z zazdrością.

- Od zawsze. Przychodzi z mroku. A ja znajduję je.

- I kiedy tylko chcesz możesz je przywołać?

- Nie. Tylko nocą. Ciemność dnia jest całkiem inna od tej, która panuje podczas nocy….

- …. i nic jej nie rozprasza. Tak, wiem – wtedy pierwszy raz ja i Edek spojrzeliśmy sobie w oczy. Zza okna nadchodził świt, a fioletowe światło zaczęło przygasać, wreszcie zniknęło tuż po wschodzie słońca… Bez słowa wróciliśmy do naszych mieszkań. Ja na przemarzniętych placach bosych stóp, Edek niefrasobliwie człapiąc rozklekotanymi kapciochami.

-----------------------------------------------------------

                W tym samym czasie, dokładnie w jednej chwili Edek zakochał się w Najśliczniejszej Dziewczynie w Okolicy i przyśnił mi się zupełnie z zaskoczenia, nad ranem. Środek lata, upał, lepkość dusznej nocy. Mam sen. Idę przez parkowy trawnik, trawa jest soczysta i gęsta, czyli kompletnie niemożliwa, nie w tym mieście, nie w tej rzeczywistości, dlatego wiem, że to sen, że to nieprawda. Idę zielonym dywanem, wokół latają cytrynowe motyle, czuję na skórze muskanie ich skrzydeł. Kątem oka zauważam postać pod drzewem, w głębi parku, daleko, ale od razu wiem, że to Edek, zgarbiony i prawie niewidzialny. Idę do niego, w końcu lubię Edka. I już, siedzimy pod drzewem, czuję wilgotne ciepło trawy pod placami.

- Kocham Najśliczniejszą Dziewczynę w Okolicy, ale wiem, że nawet potykając się o mnie nie zauważyłaby mnie ani trochę. Ani, ani.

- Co teraz?

- Nic. Takie rzeczy się zdarzają. Bezmiłość, która rozkrusza serce. Piękna rzecz… Prawda?

                Trwa sen i upał, siedzimy na trawie ramię w ramię - ja i Edek, w doskonałej harmonii. Edek płacze łzami jak ziarna grochu, które spływają mu po twarzy, koszuli i szybko parują w skwierczącym upale, po chwili widzę, że nad nami unosi się chmura z łez, śliczna, szara chmura przetykana solnymi kryształami. Edek głośno i obrzydliwie wydmuchuje nos w wielką kraciastą chustkę, raz po raz. Kolor skrzydeł motyli zmienił się na pomarańczowy, ale nie wiem, co to znaczy. Mija czas, nienachalanie i lekko; niemalże niesłyszalnie fałszuję sobie i nucę „Cry me a river”, powietrze jest gęste od zapachów, jaśmin i konwalie, być może coś jeszcze…

- Nikt tak ładnie nie milczy jak ty, sąsiadko. Dobranoc – mruczy Edek. 

                Budzę się i od razu wiem, że coś jest mocno nie tak. Czuję odmianę. Zapach i upał pozostały,  pachnę przecież jaśminowym szamponem, pościel - konwaliami, wszystko się zgadza, „Cry me a river” szumi w radio – wykonanie mocno średnie, pomarańczowe światło wpada przez zaciągnięte zasłony… jestem sama i wiem na pewno, że Edek ma kłopoty. Wybiegłam z pokoju, znowu boso, znowu w szlafroku, znowu w wersji domowo-nieciekawej, otworzyłam drzwi na korytarz, Edek właśnie wchodził do swojego mieszkania, zgarbiony mocniej niż zazwyczaj, zastygł w pół ruchu, stając plecami do mnie. Poszarzał bardziej niż było to możliwe, skurczył się w sobie i stał się przezroczysty jak duch, mogłam zobaczyć ścianę za nim, patrząc przez niego. Stał i czekał.

- Edek… ledwo cię widzę, czemu jesteś taki… zwiewny.

- Już tylko ty mnie widzisz. Tak musi być – nie obrócił się, tylko zamknął za sobą drzwi.

------------------------------------------------------------------------------

                Spotykaliśmy się tysiące razy. Tymczasem Edek znikał, uważność mojego spojrzenia zupełnie nie wystarczała. Mijaliśmy się w snach i na korytarzu, mijaliśmy się w milczeniu lub zamieniając zaledwie kilka słów, nie zawsze znaczących, nie zawsze ciekawych, lecz za każdym razem wirowały między nami galaktyki możliwości i fioletowe planety pełne świateł. Mimo to znikał, a ja wiedziałam, że będę tęskniła za jego brzydotą , która ogołoci wkrótce przestrzeń.

                Tamtego dnia po prostu zapukałam do jego drzwi, niepewnie i ze wstydem, bo bez powodu. Otworzył, staliśmy naprzeciwko siebie, dzielił nas próg.

- Jesteś pustelnikiem? – spytałam – może przez to znikasz? Musisz przestać.

- Nie... Tak… Trochę… co to znaczy „być pustelnikiem”? – zawahał się prawie niewidzialny już Edek.

- Że żyjesz w pustce, że nikt cię nie widzi.

- A…. nie to nie to….  – spojrzał na mnie, ale jakby mnie nie zauważał. - To pustka żyje we mnie i to ja już nikogo nie widzę.

- A ja?!

- Ty jesteś już tylko głosem, kruchy skrzacie i musisz sobie iść.

- Ale dlaczego?

- Bo nie potrzebuję już nikogo i nie mogę przestać – wzruszył ramionami i zamknął mi drzwi przed nosem, cicho i powoli, bez ostentacji i bez bezczelności, zamknął je na pożegnanie, ostrożnie, obserwując mnie do ostatniej chwili.

                Wszystko się rozmyło, ściana, korytarz, cała nasza bura rzeczywistość zadrgała mi przed oczami i nie było już nic, żadnych drzwi od mieszkania Edka ani jego samego, nie było go na zawsze, czyli na długo, bez śladu i bez wątpliwości. Doskonałe pustelnictwo, doskonała pustka, doskonała samotność. Kogo ona chroni? Mnie czy Edka? Kto kogo porzucił, on świat czy świat jego? Kto kogo bardziej nie zauważył?

To tylko opowieść bez zakończenia. Czekam przecież na zmianę. Być może na powrót pustelnika, na list lub sen, na wirujący w ciemności punkt.

Jedyną pewną rzeczą jest zmiana i wirowanie galaktyk.

K. H. Sp. Z o.o.

bajka ze strachu (Bajka o martwych kwiatach)

Jedna z moich najstarszych bajek, długo jej nie wyrzuciłam, a wyrzucałam wiele rzeczy, ale tę zawsze gdzieś ocalałam, bajka wyrosła z mojego strachu przed śmiercią i przemijaniem, naprawdę to jest chyba właśnie to, co mnie rzeczywiście przeraża, sam fakt, że istnieje być może kres, że może istnieć tylko proch i pył, wole wierzyć w wieczne wirowanie rozbitej na atomy materii, ale nie zawsze umiem.

Bajka o martwych kwiatach

                Była raz sobie kobieta tak stara, że nikt, nawet ona sama, nie pamiętał jej imienia; tak stara, że mogła tylko milczeć, bo nikt już nie mówił w jej umarłym języku; tak stara, że zawsze chodziła samotnie, bo bezpowrotnie odeszli już ludzie, którzy chcieli jej towarzyszyć. Żyła dłużej niż trwa wieczność, czas jednak nadal mijał, a jej tlące się z uporem istnienie stało się jedynym, co naprawdę posiadała. Mało kto widywał ją z bliska, więc nikt nie znał dobrze jej twarzy, nikt nie zaglądał w jej oczy, nikt jej nie dotykał. Położony w oddali dom staruszki błyskał sinymi ścianami, a wszystkie rosnące wokół drzewa były całkiem siwe. Budziła niepokój, jak wszystko, co niepoznane i nawet ci, którzy ją spotkali, nie umieli jej opisać, powstawały więc legendy, a każda z nich zawierała tylko drobny strzęp prawdy. "Pani Śmierć ma oczy koloru popiołu" - mówiono, "Pani Śmierć  ma smukłe, chłodne palce młodej kobiety", "Pani Śmierć nosi  nóż przy swojej sukni, a on ciągle ocieka krwią", "Pani Śmierć pachnie spalonym drewnem". Plotki, domysły, zagadki.

                Każdego dnia Pani Śmierć z metodyczną powolnością i skupieniem sadziła w swoim ogrodzie martwe kwiaty. W wilgotnej, rozkopanej ziemi pachnącej solą bezustannie tkwiły tysiące nieruchomych, nieprzekwitających kwiatów, z których uciekło życie. Z daleka wyglądały przepięknie. Urzekający był ogród Pani Śmierci. I zbyt prosta wiodła do niego droga. Spoglądano na jej domostwo z obawą i fascynacją, powstały nowe czarujące legendy... "Pani Śmierć nuci stare kołysanki naszych matek", "Dom Pani Śmierci daje schronienie wędrowcom i pachnie lawendą", "Zawsze można odwiedzić Panią Śmierć, furtka do ogrodu jest cały czas otwarta", "Pani Śmierć ma księgę, w której są odpowiedzi na wszystkie pytania". I zaczęli przychodzić. Ci zmęczeni, ci ciekawi, ci znudzeni, ci chorzy, ci, co zabłądzili i wielu, wielu innych. Pojedynczo wchodzili do jej ogrodu, by odkryć swą bezgraniczną samotność, której nic nie rozpraszało, bo po ogrodzie sztucznych kwiatów nie przechadzał się nawet wiatr. Nikt nie wracał, by opowiedzieć, jak wyglądają z bliska martwe kwiaty. Nikt nie wraca, choć nic się nie kończy. 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                Każdego dnia Pani Śmierć sadzi nowe kwiaty, które nie doświadczają zmiany, nie uczą się żyć i nie potrafią umierać. Plotki, domysły, zagadki, opowieści, bajki, legendy. W każdej tylko strzępy prawd: 

- Pani Śmierć ciągle sadzi kolejne martwe kwiaty. 

- Na stole leży księga, a na wszystkich jej stronach zapisano tysiącami rąk tylko jedno zdanie: "Nigdy nie jest dość". 

- Jest chłodno.

- Jest słono. 

- Oplata nas dym. 

- Nikogo tu nie ma. 

- Ziemia nie oddycha. 

- Jest za cicho. 

- Wszędzie są martwe kwiaty.

- Kropla okrucieństwa w ciemności lub wstążka iskier w mroku. To wszystko.

K. H. Sp. z o.o.

coś do kogoś o kimś

W minionym roku napisałam kilka tekstów, kilka... chyba bajek w sumie, nie wiem, co z nimi zrobić, więc zanim je wyrzucę i wykasuję albo zgubię, co mi się tysiące razy zdarzało z różnym rzeczami które pisałam, postanowiłam wysłać je w świat, jest to decyzja spontaniczna i pełna strachu, bo pisałam to wszystko tylko dla siebie, żeby zyskać perspektywę, obejrzeć jakiś problem z dystansu, te bajki znaczą Coś po prostu tylko dla mnie, ale znaczą też aż tyle, że boję się, że mi je ktoś skradnie i uczyni z nich opowieść o swoim życiu, a przecież to wszystko, każde słowo jest moje i jest o mnie, ostatnio jednak pomyślałam sobie, że nawet jeśli tak się stanie, to nie sprawi przecież, że te opowieści będą mniej moje, w końcu to ja dla mnie samej, w którymś momencie je tworzyłam, nie mogą być bardzie ani mniej Moja niż są, więc żeby ocalić, żeby nie zgubić, wrzucam na bloga moje bajki.... czyniąc to w dużej mierze pod wpływem znajomości z J., który po wielu filozoficznych dyskusjach przekonał mnie, że nic się nie zaczyna i nic się nie kończy, a wszystko jest trwaniem kosmicznych cząstek, lubię taką transcendentalną perspektywę, i to dla niej ocalam moje bajki przed unicestwieniem, którego lada dzień bym dokonała, niech sobie chociaż tutaj trwają, żyją, rozszarpują przestrzeń poza czasem.

ostatnie słowa do księcia

Ja i Wojtek nigdy się nie widzieliśmy, ale czasami się zdzwaniamy, żeby pogadać, być może poflirtować w jakimś sensie, ale nagle, gdy kilka dni temu do mnie napisał odkryłam, że zupełnie już z tego wyrosłam, wyrosłam z tego naszego gadania i już się do niego nie odezwę, nie z jakiejś konkretnej przyczyny, po prostu ta formuła się wyczerpała, nie mam mu nic do powiedzenia, nic mam też nic  do usłyszenia, to ślepy zaułek rzeczywistości. Nie warto tam zaglądać nawet w chwili nudy. I właśnie tak skończyła się ta moja dziwna rzecz z Wojtkiem, czeskim księciem półkrwi.

W. - :*

K. - Bez żartów....

W.- I za to cię uwielbiam. W najśmielszych snach nie wyobraziłbym sobie takiej odpowiedzi.

K. - Już mi się nie śnisz, moment minął.

W. - Nie moment, a pół roku. Niemniej i tak chcę cię usłyszeć. I co najmniej małe co nie co o Twoim życiu. Skuś się.

K. - Książę, nie stanowisz dla mnie pokusy. Powiedz pa.

W. - Aaa tooooo, to ja już dawno wiem. Sama nie pałałaś chęcią napisania do mnie przez te pół roku. Ale lubimy ze sobą rozmawiać. Nawet jak pół książę i czarownica.

K. - Nie jestem w nastroju. I nie będę.

W. - A ja nie szukałem twojego numeru dłużej niż pięć sekund. Dobrze. Poczekam na nastrój. Wiesz, że warto.

K. - ....................

tysiąc porzuconych rękawiczek (skórzana nocą)

szkoda, bo to piękna rękawiczka, prawie nie do zauważenia na ciemnych gałązkach, rękawiczka bez szans i nadziei, Mała Mi powiedziała ze smutkiem: "Zabierzmy ją do domu", ale nie zabrałyśmy, bo może jednak... nigdy i nic nie wiadomo, bo przecież może jednak

biel i brzask

obudziłam się rano, a za oknem świt i zima, strasznie pięknie jakoś, niesamowicie pięknie, 

zachwyt to jest to uczucie, które często mi ostatnio towarzyszy

tysiąc porzuconych rękawiczek (beżowa, lekko zasypana)

rękawiczka ewidentnie jest damska i nie wiem czemu zrobiła na mnie wyjątkowo smutne wrażenie, z pewnością nie jest to klisza mojego nastroju, więc może było coś wsobnie smutnego w tej rękawiczce? leżała sobie na przystanku, śnieg ją przysypał - wyglądała jak ostatnia scena z jakiegoś obyczajowego filmu o rozstaniu i stracie

dziś mam urodziny..... brawo ja

no to znowu mam urodziny, taka prawda, kolejny rok mija, dostałam niesamowity prezent ;)

i tyle, poprzestańmy na tym, bez rozdrapywania i apokaliptycznych refleksji

wielkie zaskoczenia

zakwitła mi orchidea, zupełnie podstępnie i niespodziewanie, to raz, a poza tym mam w sobie jakieś emocjonalne poruszenie, jest to ostatnia rzecz, której się w tym momencie mojego życia spodziewałam, ale no tak... naprawdę zadrżało mi się tam w środku zimy niepokojem, dobrze wiedzieć, że nie obumarła mi jeszcze zdolność do nagłych przypływów emocji, no kto by pomyślał?....

Barańczak i stalker - wspomnienie

Kiedy Kuba odpływał już gdzieś indziej, choć wcale nie miał na to ochoty i nieudolnie się przed tym bronił, na jednej z ostatnich lekcji, na których zawitał, a także dlatego, że było to absolutnie konieczne, dostał ode mnie wiersz Barańczaka do analizy i oczywiście poradził sobie świetnie, on z jego twórczą nadwrażliwą wyobraźnią, jak mógł sobie nie poradzić? był z siebie taki zadowolony, patrzyłam na to z przyjemnością i sentymentem, wiedziałam już wtedy, że będzie mi go brak i martwiłam się o niego, w sumie zawsze się o niego martwiłam, wydawał mi się kruchy, nie chciałam, żeby te emocje, ta osobowość, to wszystko, żeby to się zniszczyło, zmarnowało, zatrzasnęło w sobie, a przecież nie mogłam zrobić prawie nic, mimo wszystko pamiętam go na zawsze i mam dla niego puste miejsce w moim krajobrazie. Kuba jest dla mnie Kimś.

Widokówka z tego świata ... (S. Barańczak)

Szkoda, że Cię tu nie ma. Zamieszkałem w punkcie,

z którego mam za darmo rozległe widoki:

gdziekolwiek stanąć na wystygłym gruncie

tej przypłaszczonej kropki, zawsze ponad głową

ta sama mroźna próżnia

milczy swą nałogową

odpowiedź. Klimat znośny, chociaż bywa różnie,

Powietrze lepsze pewnie niż gdzie indziej.

Są urozmaicenia: klucz żurawi, cienie

palm i wieżowców, grzmot, bufiasty obłok.

Ale dosyć już o mnie. Powiedz co u Ciebie

słychać, co można wiedzieć

gdy się jest Tobą.

Szkoda, że Cię tu nie ma. Zawarłem w chwili

dumnej, że się rozrasta w nowotwór epoki;

choć jak ją nazwą, co będą mówili

o niej ci, co przewyższają nas o grubą warstwę

geologiczną, stojąc

na naszym próchnie, łgarstwie,

niezniszczalnym plastiku, doskonaląc swoją

własną mieszankę śmiecia i rozpaczy -

nie wiem. Jak zgniatacz złomu, sekunda ubija

kolejny stopień, rosnący pod stopą.

Ale dosyć już o mnie. Mów, jak Tobie mija

czas - i czy czas coś znaczy,

gdy się jest Tobą.

Szkoda, że Cię tu nie ma. Zagłębiam się w ciele,

w którym zaszyfrowane są tajne wyroki

śmierci lub dożywocia - co niewiele

różni się jedno z drugim w grząskim gruncie rzeczy,

a jednak ta lektura

wciąga mnie, niedorzeczny

kryminał krwi i grozy, powieść-rzeka, która

swój mętny finał poznać mi pozwoli

dopiero, gdy i tak nie będę w stanie unieść

zamkniętych ciepłą dłonią zimnych powiek.

Ale dosyć już o mnie. Mów, jak Ty się czujesz

z moim bólem - jak boli

Ciebie Twój człowiek.

moja babcia mawiała... (7)

Miłość dobrej kobiety może uratować mężczyźnie życie, 

a miłość do złej całkiem je zniszczyć, 

warto jednak być dobrą tylko dla dobrego człowieka.

*****

zupełnie inna babcia niż cytowana dotąd, ale babcia to babcia, ta akurat poiła mnie koktajlem malinowym i zabierałam mnie w wakacje na pogaduchy przy kawie do swojej przyjaciółki, one gadały, ja się grzecznie sobą zajmowałam i trochę podsłuchiwałam, jak to starsze kobiety, mówiły o zdrowiu i o sąsiadach, często o przeszłości, plotkowały oczywiście, czasem mówiły coś o mnie, ale rzadko, tylko pozwalałby mi ze sobą być i dobrze to wspominam; ostatnio widziałam na półce w Empiku powieść Munro "Miłość dobrej kobiety" i nagle przypomniały mi się tamte plotki i słowa babciowe, dziwnymi ścieżkami chadza moja pamięć, chyba trzeba po prostu kupić tę książkę, przeczytać i w ogóle...

tysiąc porzuconych rękawiczek (zagubiona w śniegu)

wielka męska rękawica w sam raz dla wielkich męskich rąk wielkiego mężczyzny, widać nie tylko dzieci gubią rękawiczki, rzecz dotyczy także wielkoludów i może przydarzyć się każdej rękawiczce, pada śnieg, to już koniec

codziennie mijam.... (niebieskie "dobranoc")

idąc do pracy i nierzadko także wracając mijam pewien namolny napis i rysunek, nie wiem czemu, ale jakoś mnie on bawi, zawsze się przynajmniej trochę zdawkowo uśmiechnę, przechodząc obok, kamień milowy mojej codzienności, zwykła rzecz, niebieskie "dobranoc"

zasypało i zawiało

jest zimno, jest biało, schowałam się, zupełnie na serio udaję, że mnie nie ma

przereklamowana i niespójna bajeczka ("Sing")

Po świetnych, zabawnych zwiastunach spodziewałam się... czegoś o wiele lepszego, tymczasem faktycznie najlepsze sceny są po prostu w zwiastunie i tyle, cała fabuła okazuje się mocno niespójna, a miejsca nudnawa, film niby jest dla wszystkich, ale przez to trochę też dla nikogo, bo niby świat jest bajkowy i dla dzieci, prawdopodobieństwo pewnych zachowań czy wyborów postaci rzeczywiście pozostaje na dziecięcym, naiwnym poziomie, a z drugiej strony główne postaci tej wielowątkowej opowieści mają problemy wycięte wprost ze świata dorosłych, które dla dzieci nie będą do końca czytelne, bo czy problemy małżeńsko-rodzinne świnki, kryminalne uwikłania ojca małpy, która szuka jego akceptacji, próżność i narcyzm myszy lub wreszcie kłopoty zdradzonej dziewczyny jeżozwierza, która tkwi w toksyczny związku albo niedojrzałość emocjonalna i życiowa owcy są dla dzieci jasne i zrozumiałe, skoro w ogóle w takiej postaci, w jakiej je ukazano nie leżą w spektrum ich doświadczeń? myślę, że na pewno nie są, z kolei dla dorosłych jest to mimo wszystko prezentacja irytująco uproszczona, poza tym... owszem usłyszałam fajne piosenki i bajkę się generalnie lekko ogląda, ale nie zachwyca, nie porywa, jest mocno przeciętnie, przewidywanie i niezwykle niespójnie na poziomie fabuły i budowy postaci, pogapiłam się, ale w sumie jestem rozczarowana.

moja babcia mawiała.... (6)

mężczyźni nie są naszymi przyjaciółmi

******

rzecz może bulwersująca, niepolityczna i.... sama nie wiem, chyba po prostu brutalna, zwłaszcza że ja sama z upływem lat coraz częściej wchodzę w koleżeńskie i całkiem naturalne relacje z mężczyznami i chwalę je sobie, tylko że.... to rzeczywiście nie jest przyjaźń, to nie bywa aż tak, żeby powiedzieć: przyjaźń; poza tym wszystkim z perspektywy wielu lat własnych i cudzych związkowych i pozazwiązkowych uwikłań muszę przyznać, że oni nie są naszymi przyjaciółmi, i dodać, że my też nie jesteśmy ich przyjaciółkami, nasze relacje to bitewne pole i nawet jeśli nie trwa żadna walka, to zawsze trochę czuć w powietrzu, że na tym polu przelewa się, przelewało i pewnie będzie się przelewać krew, że gdzieś tam w krzakach dymią ostatnie zgliszcza, być może wystarczy więc zaledwie nie być wrogami i umieć sobie wybaczać? ale to wymaga wielkiego zaufania, a ja jestem strasznie słaba w zaufaniu (czyżbym była sfrustrowana?)

bestialstwo usprawiedliwione ("Bestia" w TL)

zabrałam dzieci do teatru na sztukę, której nie widziałam wcześniej i muszę przyznać, że był to średni pomysł, aktorzy się starali, ale to po prostu jest nieprzemyślany i źle napisany scenariusz, który im dalej w las, tym bardziej się rozpada, pomysł z rozbiciem iluzji scenicznej pod koniec... fatalny, zabił całe przesłanie sztuki, które koniec końców jest niewypowiedziane, no i wypadł mocno nieautentycznie, dzieciaki tego nie kupiły; w sumie ktoś miał dobry pomysł na to przedstawianie, po czym go nie dokończył, nie dokręcił wątków, nie dopisał zakończenia, które byłoby o czymś, tylko kazał wyjść aktorom z ról i powiedzieć widzowi, co powinien o sztuce myśleć, to się z młodzieżą udać nie mogło....; a był to scenariusz, który miał potencjał, scenografia, kostiumy naprawdę mi się podobały, ale złe wrażenie robiły niedostatki sprzętowe, głośniki działały ze zmiennym szczęściem, czasami zgrzytały, co w śpiewanej sztuce wypadło mocno tak sobie, nie podoba mi się też kreacja tytułowej Bestii, jak osoby, która uwiecznia rzeczywistość, filmując kolegów - problem dość istotny współcześnie, a został mocno uproszczony, ani słowa o tym, że naruszanie czyjejś intymności, prywatności, czy zwykła lojalność wobec ludzi i szacunek dla ich godności mają wartość i warto ich bronić, zamiast tego całą odpowiedzialność za działania Bestii przerzucono na tych, co oglądają jego filmy, ok niech będzie, że i oni nie są bez winy, ale wybielanie Bestii... gruba przesada; plusem wyjścia było jednakże to, że przekonałam się, że nasz teatr ma świetnych młodych aktorów, którzy mimo spartańskich warunków scenariuszowych rzeczywiście stworzyli co się dało z napisanych dla nich ról i to by było na tyle...

był sobie grad

zagrzmiało i usłyszałam nagle walenie do okien, jakby uderzało w nie tysiące małych ostro wkurzonych piąstek, to był tylko grad, tylko chwila gradowej nawałnicy, ale i tak się wystraszyłam, świat zachwiał mi się w posadach

nie tylko moje niepokoje (Happysad "NADZY NA MRÓZ")

w powietrzu krążą niepokoje, czasami myślę, że tylko ja je czuję, ale kiedy rozmawiam z ludźmi widzę, że wcale nie, jesteśmy niespokojni, ściga nas ten niepokój, ścina nam rysy, przenika rozmowy

 i teraz ta piosenka Happysed... przewrotnie aktualna, niedopowiedziana, bo tego niepokoju nie da się dopowiedzieć, dookreślić, chodzimy po cienkim lodzie, rzeczywiście, jakoś tak jest

Jacy będziemy, jakie wywiesimy flagi, 

nad każdym z naszych miast?

jaki będzie nasz świat?

 czy w ogóle będzie nasz?

czy w ogóle będzie świat?

był sobie śnieg

pierwszy prawdziwy śnieg w tym roku, przedeptałam go, trochę

oczarowanie ("City of Stars" z filmu "La La Land")

widziałam dziś film, cudny i czarujący, aktorsko znakomity, ale nie chce mi się go oceniać, po prostu podoba mi się ten stan oczarowania, w który mnie wprowadził, muzyka, fabuła, sceny, postaci, jazz, cała ta opowieść, jestem uwiedziona i miękko rozsiadłam się w tym przyjemnym oczarowaniu, podoba mi się, bardzo, chciałabym, aby to uczucie sobie trwało, jak najdłużej