niedziela, 5 października 2014

o nieodchodzeniu

kiedy byłam dziewczyną, nastolatką, czyli kiedy byłam niebezpiecznie młoda, nałogowo i bezsensownie przepisywałam wiersze, oczywiście tylko te ważne, oczywiście tylko te ważne dla mnie, tułając się po świecie ocaliłam tamte stare zeszyty z wierszami jako jedną z niewielu rzeczy, które udało mi się zachować z dawnych czasów, co chyba oznacza, że są cenne dla mnie, przeglądam je czasami, zwykle czegoś tam szukam, także teraz, i właśnie ta Bronte, która tłumaczy mi nagle, czemu tak jest i czemu czasami nie daje się inaczej, bo noc, bo burza, bo nie mogę


WOKÓŁ MNIE TRWA NOC POCIEMNIAŁA (E. Bronte)

Wokół mnie trwa noc pociemniała,
Dzikie wiatry owiewają chłodem,
Lecz mnie moc zaklęcia związała
I nie mogę odejść, nie mogę.

Pod śniegiem drzewa - olbrzymy
Pochylają gałęzie nad drogę,
Szybkiej burzy nic nie zatrzyma,
A jednak odejść nie mogę.

Chmura za chmurą nade mną,
Pustkowie za pustkowiem spodem.
Nie poruszy mnie straszliwa ciemność,
Nie chcę odejść, odejść nie mogę.




Brak komentarzy:

Prześlij komentarz