Kuba pokazał mi swoje zdjęcia, bardzo piękne, bardzo dobrze zrobione, niektóre znakomite, wiele pełnych wdzięku... każde jedno wykonane z pasją, oglądałam je myśląc, że widzę w nich jego ścisły umysł, widzę perfekcję lub dążenie do niej i ma to swój urok, jest to coś, czego nie da się nie podziwiać, a jednocześnie myślałam: jaka szkoda, że tak rzadko, robiąc je, zabiera ze sobą swoje serce, byłyby tysiąc razy.... nie wiem, nie lepsze przecież, ale miałyby większą moc, a nie tylko wypracowane piękno, pewnie nie byłyby tak doskonałe, ale być może byłyby niezapomniane, bo rzeczywiście dotykałyby ludzi, na pewno dotykałyby mnie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz