piątek, 15 stycznia 2016

straszliwość bycia (S. Chutnik "Kieszonkowy atlas kobiet")

Od dawna chciałam to przeczytać, pierwsza powieść Chutnik, "Kieszonkowy atlas kobiet", no i czytam: STRA-SZLI-WE. Chutnik w ogóle zwykle wyciąga okropność i chropowatość życia, i mocno uderza w moje życiowe obawy: starość, choroba, dziwaczenie, śmieszność, niedołężność, śmierć - pospolite, nieuniknione straszne rzeczy, o które potykamy się codziennie we własnym lub cudzym doświadczeniu, nie lubimy jednak, by ktoś je nazywał, by podtykał nam je pod nos. Mimo wszystko zaczytuję się, bo jest to rzecz dobrze napisana, dobrze stworzona, umiejętnie, z drobną nutką wyjaskrawiania i przesady, być może koniecznej, by wydestylować z rzeczywistości to, co autorkę interesuje, to, na co chce wnikliwiej spojrzeć. Poza tym: dobra, czasami wręcz znakomita psychologia; umiejętnie zszyta wielowątkowość i tylko niekiedy naderwana spójność opowieści, co w pierwszej powieści jest w zasadzie do wybaczenia, tym bardziej że zdarza się z rzadka i jest widoczne tylko dla czepialskiego oka; obserwacje socjologiczne, z którymi nie da się nie zgodzić, których nie da się nie zauważyć, choć ja zawsze chcę wierzyć w wyjątki od reguł i generalizacji wszelkiego typu. Powieść jest o kobietach czy raczej o kobiecości, w szerokim sensie tego słowa, bardzo genderowa, trochę feministyczna, ciekawa, ale tak naprawdę chodzi w niej chyba o to, że życie jest trudne i jest to samotny trud, że nasze życiowe historie mają smutne schopenhauerowskie zakończenia, że tak łatwo potknąć się o samego siebie - i przecież to prawda, może nieprzyjemna, ale jednak prawda, którą tak podaną można docenić. Wszystkie jesteśmy Mariami, tak po prostu jest. Ratuje nas tylko sen.

S. Chutnik "Kieszonkowy atlas kobiet"

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz