niedziela, 7 września 2014

dom dusz i jego strażnik (Świecie)

Jest taki dom w Świeciu (bo bywam czasami w Świeciu), obok którego nie sposób obojętnie przejść., tzn. ja nie umiem. Dookoła nowe budynki, jakieś ładne osiedle bloków, trochę odremontowanych baraczków, w których też żyją i przemieszkują ludzie, wszystko jasnożółte, morelowe, bezczelnie nowe, świeże. I gdzieś w tym wszystkim, zupełnie jak z innej rzeczywistości, jakby go tu ktoś zgubił, ten stary dom otoczony czymś, co kiedyś było ogrodem, a dodatkowo poprzesłaniany parkanami, siatkami, oczywiście jest też brama, która broni dostępu. Pobite okna, obłupane dachówki, obłażące mury, gdzieniegdzie nieudolne próby łatania, mchy i porosty przeżerające zewnętrzne tkanki budynku i mimo to wrażenie, że jest mocny, stabilny, cierpliwie trzyma się w całości i czas tylko go tak lekko ociera, ale w gruncie rzeczy nie narusza; wiosną i latem dodatkowo wybija go z tła skowycząca wokół zieleń.  I jest to najpiękniejszy dom w tej okolicy i wygląda na mocniej zamieszkany niż wszystkie budynki dookoła. Nie można go nie zauważyć choćby kątem oka. Dookoła domu chodzi kot, jedyny który ma do niego nieograniczony dostęp i może olewać wszelkie ogrodzenia. Kot lub się wygrzewać na parapetach okolicznych domostw, ale w oczywisty sposób pasuje właśnie do starego domu. Strasznie chcę tam wejść do środka, chociaż oczywiście nie wolno, bo zagrodzone, bo to czyjeś jest. Ale ja przecież nie po to, żeby cokolwiek zabrać, no może jedną dachówkę... Kiedyś tam za tym kotem pójdę, tak sobie myślę, że tak musi być, woła do mnie ten dom.




Brak komentarzy:

Prześlij komentarz