odrobinę kiczowata bajka o kocie i zegarku

osobiście uważam, że mnie poniosło, to miała być baśń o miłości, ale najwyraźniej jestem w tym zagadnieniu nieprawdopodobnie słaba, mam więc wrażenie pewnej kiczowatości i taniego sentymentalizmu, ale z drugiej strony, mam też jakąś tam słabość do tej bajki, wybaczam jej wszelkie niedociągnięcia, bo pamiętam z jakich myśli ona wyrosła, no tak, to pewnie dlatego

Kot i zegarek

„Opowiem ci o wszystkim w innym życiu,

kiedy oboje będziemy kotami”(„Vanilla sky”)

--------------------------------------------------------------------------------------

Tymczasem raz na miliony niedookreślonych lat kociego życia, świat i cała jego uśpiona metafizyka podają nam na tacy to, czego w niewypowiedziany sposób pragnęliśmy, nie umiejąc tego nazwać.

Dłoń, a w niej ukryty podarunek.

--------------------------------------------------------------------------------------

                A więc był kot i był zegarek. Kot był sympatycznym dziwakiem, a zegarek cenną pamiątką po dawno zapomnianych ludziach i wydarzeniach. Kot wygrzebał zegarek w sklepie z lekko i mocno używanymi starociami, zobaczył go i po prostu wiedział, że właśnie ten zegarek będzie dla niego idealny, rzecz sama w sobie zaskakująca, ponieważ kot nigdy wcześniej w ogóle nie chciał mieć zegarka, był bowiem stworzeniem mocno osadzonym w przestrzeni, lecz z dużą nonszalancją podchodzącym do czasu. Zatem kot i zegarek. Obaj mieli swoje tajemnice i należeli do siebie nawzajem, kot posiadał zegarek, a zegarek posiadał kota. Obaj byli chodzącą niedoskonałością i być może nikt inny nie chciałby być ich posiadaczem, a być może trzymali się razem z powodu prawdziwej sympatii, tego nikt nie wiedział i po prawdzie nikogo to aż tak znowu mocno nie obchodziło.

                Zatem... cóż było z nimi nie tak? Zacznijmy od kota…. Po pierwsze kot nie mruczał, wcale, kot tylko nucił. Drobiazg w sumie. Ale ludzie zasypiali i tańczyli, słysząc te kocie melodie. Po drugie kot był pokrętnym estetą, dostrzegającym piękno tam, gdzie nie widział go nikt i w dodatku od wielu lat pozostawał więźniem tanich sentymentów, jego dom przypominał więc muzeum rzeczy osobliwych, w którym jednak panował histeryczny wręcz porządek. Co do sekretów…. (w końcu każdy jakieś ma) kot należał kiedyś do wszechmocnej czarownicy, co więcej - należał do niej przez setki lat i czuł każdą z tych setek w swoich starych kościach, podobnie jak całą czarną i białą magię, która przylgnęła do niego w międzyczasie. Oczywiście kot nie mówił o tym nikomu, bo żył w czasach, gdy czarownice spotykano tylko w bajkach, a choć opinia dziwaka mu nie przeszkadzała, to nie chciał być uznany za szaleńca, wiedział bowiem, że w takich razach ludzie bywają nad wraz upierdliwi. Mało kto znał tego kota i mało kto mógł przypuszczać, że pod jego błyszczącym okiem w kolorze jadeitu i jedwabistą sierścią kot nosi wyjątkowo starą duszę, duszę która miała tysiąc lat, i pod ciężarem tej duszy także trzeszczały kocie kości. Ale i o tym kot nie mówił nikomu, bo któż dziś wierzy w duszę? (cóż to za bzdury z tą duszą, cóż to za wyświechtane metafory?! – kot domyślał się reakcji świata, lecz sam wiedział na pewno, że dusze istnieją, w swej życzliwej wyrozumiałości rozumiał jednak, że łatwiej i wygodniej jest nie wierzyć w duszę, bo dusza to wielka odpowiedzialność, kto by tego chciał tak w życiu, na co dzień?).  Kot w ogóle mówił mało, a może tylko rzadko mówił naprawdę, ale i tak wszyscy chętnie tańczyli do nuconych przez niego melodii, zachwycali się zbieranymi przez niego osobliwościami, głaskali jego błyszczącą sierść. Jak ty to robisz kocie? Jak umiesz zobaczyć, wyszukać wyjątkowość i osobliwość nawet w garstce popiołu? Jak stwarzasz wokół siebie swoje melodie, które podrywają ludzi do życia lub usypiają do snu? Skąd płyną twoje piosenki? Zanuć coś dla nas? To był długi dzień i idzie zmierzch, zanuć… Kot milczał i nucił, nikt nie znał tego kota.

                I pewnego dnia kot znalazł zegarek, którego nigdy nie chciał mieć, a który od razu wydał mu się szczególnie ważny i piękny. Przez całą niekończącą się sekundę w stercie rzeczy używanych kot widział tylko zegarek, jakby (wszech)świat na chwilę zniknął i się unieważnił, ale ta chwila wystarczyła, by kot zapragnął zegarka i od razu zabrał go ze sklepu. Pasowali do siebie. Ekscentryczny, tajemniczy kot i pamiątkowy zegarek, lekko dziwny zegarek…, bo niby precyzyjny mechanizm, niby racjonalny odmierzacz czasu bez cienia wątpliwości, bez wahań, cyk, cyk, cyk, w dodatku był ze złota, piękny rzemieślniczy wyrób, wręcz dzieło sztuki, które wyszło spod czułej i uważnej ręki jakiegoś wyjątkowo zdolnego jubilera…. Niby, ale czas przykrył złoto patyną (bo czas nie zna litości), a niezliczone wypadki życiowe obtłukły zegarek na jego obrzeżach, przysporzyły mu nieusuwalnych pęknięć, no i w dodatku zegarek nie był aż taki precyzyjny, jak można by tego oczekiwać, na pewno nie był taki zawsze. Były bowiem dni, gdy zegarek biegł i gonił czas, szybko liczył sekundy, wirowały w nim odległe gwiazdy i galaktyki, zegarek stawał się wirem pędzącego czasu, gotowym rytmicznym tykaniem wchłonąć kosmos, minutnik nabierał tempa sekundnika, wskazówka godzinowa śmigała w tempie minutowej, zegarek miewał takie dni, gdy pędził, nie oglądając się na nic i na nikogo, kot zaś cierpliwie i czujnie wyczekiwał aż zegarkowi minie szaleńcze przyspieszenie i ono mijało, precyzja stawał się precyzją, czas wracał w utarte koleiny… a przecież były też inne dni. Dni, w których zegarek odmawiał wszystkiego i zatapiał się wiecznym trwaniu, spowalniał tak bardzo, że miał tygodniowe, miesięczne czasami opóźnienia względem czasu rzeczywistego, względem prawdziwego świata, i płynęły wskazówki zegarka przez gęstą jak zupa przestrzeń, wolniej można było już tylko stać. Kot czule gładził zegarkową tarczę i przeczekiwał rozwleczony czas, i znów wszystko wracało do normy, dzięki cierpliwości kota. Być może ktoś inny wyrzuciłby tak kapryśny zegarek, ale kot był ekscentrykiem i zegarek po prostu go zachwycał, nikt nie mógł przekonać kota o niefunkcjonalności zegarka.

- Po co ci to to? - mawiano.

- To najpiękniejszy zegarek jak miałem - mówił kot. - Nie znacie się.

- Ależ on niczego nie mierzy!!

- Nieprawda, zawsze coś mierzy. Mierzy czas, który trwa gdzieś indziej dla kogoś innego; czas, który już przeminął lub który dopiero nastąpi, to magia, a nie usterka – uśmiechał się kot tajemniczo.

- Ale jest popękany, uszkodzony, nawet tego złota już nie widać prawie….

- Jest świetny, po prostu trzeba to zobaczyć, trzeba umieć patrzeć – upierał się kot.

- Kocie porąbańcu, daj go chociaż do naprawy!

- Po co? – szczerze zdziwił się kot. - On świetnie działa, a przecież jak coś działa, to nie naprawiamy…

- Ale on nie działa!!!! – (dlaczego ludziom „życzliwym” tak bardzo brak cierpliwości?)

- Ależ działa, działa, po prostu inaczej niż inne zegarki… jest jedyny taki i jest mój – tak uporczywe przywiązanie kota do zegarka upewniało wszystkich o tym, że kot jest postacią prawdziwie ekscentryczną, niektórych to irytowało, innych  urzekało, jeszcze inni mieli to gdzieś, wiadomo.

--------------------------------------------------------------------------------------

                I co dalej? Co może wyrosnąć z instynktownych przywiązań i przynależności?

                Zgubili się – kot i zegarek, gdzieś w tłoku innych wydarzeń,  po prostu zgubili się. Nie bardzo wiadomo, jak do tego doszło, ludzie, okoliczności, tłumy, przypadek i los, gra tysiąca okoliczności. Zegarek skurczył się w sobie, zachrzęściły trybiki, sprężynki, zatrzeszczały boleśnie śrubki, nowe pęknięcie wykwitło na tarczy zegarka. Nagle i zaskakująco zegarek zatęsknił do dziwactw i niezgrabności kota, do jego dziwnych melodii, które stabilizowały cały kosmos, do cierpliwego smutku w tajemniczych oczach kota. „Gdzie jesteś kocie? Wracaj…” – wracaj, wracaj, wracaj, tykał zegarek bez nadziei, że zostanie usłyszany, bo przecież tykanie to bardzo cichy dźwięk….  Czas mijał, wraca, wracaj, wracaj…. Proszę. I wtedy (i może to czary, a może przypadek? tego nie wie nikt poza kotem, a on o tym nigdy nikomu nie powie, bo nie ma takiego zwyczaju) znikąd pojawił się kot, dotknął zegarka i pogładził jego tarczę, mówiąc:

- Widzę i słyszę twoją duszę cały czas, jak przecieka przez palce moich myśli.

- A ja przez szczeliny swoich tykań widzę twoją – odpowiedział zegarek – czemu ma tysiąc lat? Jak to możliwe?

- To niemożliwe – odpowiedział kot z uśmiechem – i nie da się tego wyjaśnić.

- Wróciłeś po mnie? – spytał zegarek.

- Wróciłem, bo mnie zawołałeś – wyjaśnił kot.

                I już, i to wszystko. I żyli razem wystarczająco długo i byli szczęśliwi w najlepszy z możliwych dla nich sposobów. Resztę opowiem innym razem, w innym życiu, kiedy oboje będziemy kotami.

K.H. sp. z o.o.