zwykle jestem bardzo daleka od utożsamiania się z bohaterami literackimi, tak jak od nazbyt intymnego traktowania treści piosenek, dziś robię wyjątek, znalazłam nową, choć nienową piosenkę Sary Bareilles i niestety rzeczywiście wyraża ona to, co mnie często nostalgicznie ściga, taką naiwną tęsknotę za pewną dziewczyną, którą kiedyś byłam, nie to, że teraz myślę o sobie źle, bo nie myślę, ale żal mi pewnych nieuchronnych strat, jestem mocniejsza, twardsza, pewniejsza swego niż kiedyś, czuję się bezpieczniej, mocniej stąpam, jestem niezależna w sposób, którego zawsze chciałam, a mimo to żal mi tego, co musiałam stracić po drodze, aby to uzyskać, pewnej delikatności, pewnej nawet szlachetności intencji i naiwnej wiary w świat, dziś staram się już jakby mniej, mniej ufam swoim złudzeniom, mniej wkładam w wysiłku w bycie dobrą, nie tylko wtedy, gdy ktoś nie zasługuje, a to ładne było i nie ma przecież do tego powrotu i często traktuję tę zmianę, która była nieuchronna i nie była ostatecznie zmianą na gorsze jako stratę i mam żal do... trudno powiedzieć kogo, że tak być musiało, że tak niewiele udało mi się ocalić z dziewczyny, którą kiedyś byłam;
słucham tej piosenki któryś raz i tak, wiem, że to jest dokładnie tak, nie tylko co do przeszłości, ale i co do namacalnego "tu i teraz", więc widać moje doświadczenie jest trywialne i pospolite, co nie czyni go jednak ani łatwiejszym, ani mniej moim
It's not simple to say,
Most days I don't recognize me.
These shoes and this apron,
This place and it's patrons
Have taken more than I gave them.
It's not easy to know
I'm not anything that I used to be.
Although it's true,
I was never attention sweet center
I still remember that girl.
She's imperfect but she tries
She is good but she lies.
She is hard on herself.
She is broken but won't ask for help.
She is messy but she's kind.
She is lonely most of the time.
She is all of this mixed up
And baked in a beautiful pie.
She is gone but she used to be mine.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz