Od kilku nocy śpię na podłodze z psem, więc śpię raczej słabo, tak naprawdę to trochę nie śpię, więc nocami czytam, oglądam tysięczne powtórki powtórek w TV, znowu czytam; żeby przypieczętować ironię losu sięgnęłam po "Senność" Kuczoka, rzecz nietypowa - książka powstała na postawie filmowego scenariusza, film był całkiem niezły, tak go przynajmniej wspominam, wydawał mi się bardzo literacki, kameralny i oprócz tego, co widziałam na ekranie brakowało mi fundamentu, tego co daje literatura, wewnętrznego monologu, który dopowiadałby obraz, no i okazuje się, że złota rybka spełniła me życzenie - Kuczok napisał powieść, która jest zwyczajnie lepsza niż film, bo jest pełniejsza, historie są bardziej przekonujące, bohaterowie jakby bardziej żywi, pełnokrwiści. Wiele razy czytając przypominałam sobie sceny z filmu, których wymowa była dla mnie niejasna i mówiłam sobie "Aaa, to o to chodziło...", choć może to też oznaczać, że jestem mało przenikliwymi widzem i tyle. Jednakowoż... myślę, że Kuczok na płaszczyźnie językowego warsztatu i obserwacji obyczajowych jest znakomity, teraz jest pisarzem dobrym, solidnym, inteligentnym, być może brak mu tylko wprawy, pewnej wirtuozerii, precyzji, aby być wybitnym, nie wiem, czegoś mi jednak w tym jego świecie brak, kropki nad każdym "i", nieprzewidywalności, mniej oczywistych metafor, większego balansu miedzy cynizmem, a górnolotnością, kilku drobiazgów, mimo wszystko jest to dobry pisarz, dobra książka. Co do tematyki.... metaforycznie pojęta życiowa senność bywa szkodliwa, jeśli jest permanentnym stanem, strasznie jest przespać swoje życie będąc nie-sobą, czkając na bliżej niedookreślone coś lub odpychając od siebie zbyt przykre prawdy, ale przecież bywa też inaczej, czasami trzeba się wycofać, odetchnąć, senność może okazać się konieczna, potrzebna, gdy odpoczywasz, nabierasz dystansu, przygotowujesz się, nie można codziennie wchodzić na Mont Everest. Tak mi się przynajmniej wydaje.
 |
| W. Kuczok "Senność" |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz